Sjalotteke

1 December 2016

De deuren van ’t Sjalotteke blijven na dertien jaar voorgoed gesloten. Vilvoorde verliest zo zijn kleinste restaurant, met amper een vijftal tafels. “We hebben dit al die jaren met hart en ziel gedaan, maar het is tijd voor een nieuw hoofdstuk”, zeggen uitbaters Hendrik Vandestapele (38) en Freya Laus (33).

Het sympathieke huiskamerrestaurant op de Campionlei bestaat al vijfentwintig jaar, en werd de laatste dertien jaar gerund door Hendrik en Freya. Hij achter het fornuis van de Frans-Belgische keuken, zij in de zaal, waar ze de klanten tot in de puntjes bediende. Maar de deuren werden zopas vrij bruusk gesloten. “We waren hier uiteraard al lang over aan het nadenken”, vertelt Freya. “Maar eens de knoop doorgehakt was, hebben we inderdaad vrijwel meteen gesloten. Ik zou het emotioneel niet aangekund hebben om dit drie maanden op voorhand aan te kondigen, en dan steeds maar afscheid te moeten nemen van de klanten. We zijn nu voor iedereen gestopt met de glimlach.”

Al stonden die klanten nu ook niet plots voor een gesloten zaak. “We hebben ze allemaal telefonisch op de hoogte gebracht”, valt Hendrik in. “Het waren immers vrienden geworden. We willen hen bedanken voor al die mooie jaren en hun positieve reacties. We konden stoppen op een hoogtepunt en daar zijn we blij om. De klanten vinden het wel spijtig dat ze niet meer in ’t Sjalotteke kunnen aanschuiven en wij gaan hen uiteraard allemaal wel missen...”


Hendrik en Freya benadrukken dat hun beslissing niets te maken heeft met de invoering van de witte kassa of andere typische beslommeringen voor horeca-uitbaters. “We hebben dit met hart en ziel gedaan, maar je moet jezelf altijd een beetje wegcijferen. Pas op, er waren ook heel wat redenen om nog voort te gaan. Maar anderzijds zijn we ook klaar voor een nieuw hoofdstuk, een waarin we onszelf op de eerste plaats kunnen zetten.”

Ooit opnieuw beginnen?

Wat dat nieuwe hoofdstuk dan wel zal zijn, daar willen Hendrik en Freya niet over uitweiden. “We gaan een beetje herbronnen en meer tijd maken voor vrienden en familie.” Al houden ze wel een slag om de arm wat ’t Sjalotteke betreft. “Het pand is van ons en we blijven hier zelf wonen. We verbranden geen bruggen. Als het ooit terug kriebelt, kunnen we gewoon opnieuw beginnen.”